مرگ من روزي فرا خواهد رسيد
در بهاري روشن از امواج نور
در زمستاني غبارآلود و دور
يا خزاني خالي لز فرياد و شور
مرگ من روزي فرا خواهد رسيد
روزي از اين تلخ و شيرين روزها
روز پوچي همچون روزان دگر
سايه اي ز امروزها و ديروزها
ديدگانم همچون دالانهاي تار
گونه هايم همچون مرمرهاي سرد
ناگهان خوابي مرا خواهد ربود
من تهي خاهم شد از فرياد درد
مي خزند آرام روي دفترم
دستهايم فارغ از افسون شعر
ياد مي آرم که در دستان من
روزگاري شعله ميزد خون شعر
خاک ميخواند مرا هردم به خويش
ميرسند از ره که در خاکم نهند
آه!شايد که عاشقان نيمه شب
گل به روي گور غمناکم نهند
بعد من ناگه به يک سو ميروند
پرده هاي تيره دنياي من
چشم هاي ناشناسي مي خزند
روز کاغذها و دفترهاي من
در اتاق کوچکم پا مي نهد
بعد من با ياد من بيگانه اي
در بر آيينه مي ماند به جاي
تار مويي نقش دستي شانه اي
مي رهم از خويش و مي مانم ز خويش
هر چه بر جاي مانده ويران ميشود
روح من چون بادبان قايقي
در افق ها دور و پنهان مي شود
مي شتابند از پي هم بي شکيب
روزها و هفته ها و ماهها
چشم تو در انتظار نامه اي
خيره مي ماند به چشم راهها
ليک ديگر پيکر سرد مرا
مي فشارد خاک دامن گير خاک
بي تو دور از ضربه هاي قلب تو
قلب من مي پوسد آنجا زير خاک
بعدها نام مرا باران و باد
نرم مي شويند از رخسار سنگ
گور من گمنام مي ماند به راه
فارغ از افسانه اي انم و ننگ
1958فروغ فرخرزاد) مونيخ )
posted by steefan | 12:10 PM
|
0 comments
